Rendert Algra

Libbensrin 2

1963

Het jaar begon met een koude winter, die op korte termijn leidde tot een barre elfstedentocht. Op middellange termijn leidde diezelfde winter tot mijn geboorte op 5 oktober 1963. Met de schrik kwamen mijn ouders vrij toen er in het zustershuis, waar mem en ik lagen, brand uit brak.

1963-1969

Een prachtige jeugd op de boerderij aan de Slachtedijk bij Kubaard.

1969 - 1975

Op de lagere school in Kubaard was ik een voorbeeldig jongetje. Tenzij ze aan mijn kleinere broertjes zaten, ik was tenslotte de oudste thuis en dat brengt wat extra verantwoordelijkheidshandelen met zich mee. Op sportgebied was ik geen voetballer, nee de paardensport werd ons met de paplepel ingegeven.

1975 -1981

Het voorbeeldige plattelandsjongetje ging naar de middelbare school in de 'grote' stad Bolsward. Het Jan BrugmanCollege. De paardensport verdween naar de achtergrond en de judosport werd de nieuwe hobby. Ook kreeg ik de smaak van het stappen te pakken.
Bovendien kwamen de eerse politieke uitingen boven borrelen.
Op de behoorlijk linkse katholieke school ontpopte ik mij als de toch wat rechtsere tegenhanger. Mijn bijdragen aan de schoolkrant, 'abortus neen', 'euthanasie neen' en mijn andere opstelling tegenover de eenzijdige ontwapeningsplannen van het IKV veroorzaakten beroering en vooral een opleving van de schoolkrant door de plotselinge golf van ingestuurde kopij.

1981 - 1983

Een vakantie in Amerika, na mijn HAVO-diploma, liep niet alleen een maandje uit maar leverde een bovenmatige aantrekkingskracht tot dat land op. Na een paar maanden terug in Nederland, had ik het wel gezien in ons kikkerlandje. Op hetzelfde jaarvisum vertrok ik opnieuw richting Californië. Drie maanden later volgde een telefoontje naar huis: Ik blijf! Het werd thuis niet echt gewaardeerd. En ik begon aan een carrière in de melkveehouderij in het zonnige California. Het Friese verantwoordelijkheidshandelen werd daar, door de veelal Friese jaren '50 en '60 emigranten, zeer gewaardeerd. Politiek gezien kwam ik erachter dat ik t.o.v. de conservatieve Amerikanen toch vaak wel erg liberale of socialistische standpunten had. Ik had toch wel wat meer Hollandse verdraagzaamheid in mij dan wat men in Amerika gewoon was. Alles op een rij zettend besloot ik medio 1983 toch een punt te zetten achter mijn illegale Amerikaanse avontuur.

1983 - 1985

Terug in Nederland, spijt als haren op mijn hoofd. (Ik had toen veel meer haar dan nu) Het regende pijpenstelen en mijn ouders en kleine broertje wilden op de korte trip Schiphol - Fryslân, uitgebreid stoppen voor patat. Een afgewezen aanvraag voor een nieuw visum hield mij vervolgens in Nederland. Spoedig had ik een nieuwe baan, op een groot agrarisch bedrijf in Luxemburg, na een paar weken keerde ik echter terug naar Fryslân, we konden het niet eens worden over het loon. Dus toch maar terug naar de schoolbanken, met alle agrarische praktijkervaring werd het de hogere landbouwschool in Leeuwarden. Hoogtepunt van die studieperiode was dat ik actief de rugbysport begon te beoefenen in het studententeam. Het werd mijn mooiste hobby. Naast mijn studie, werd ik kleine zelfstandige door in Wommels en Dronrijp judoscholen te beginnen. De judoclubs liepen als een trein, de studie iets minder. Het was bovendien een tijd voor belangrijke afwegingen. Boer worden betekende in 1984 daarvoor radicaal kiezen i.v.m. de komst van de superheffing. Ik wilde echter in Nederland geen boer worden nadat ik gezien had hoe het op Amerikaanse schaal ook kon. Neen een toekomst bij de Amsterdamse politie, dat leek mij wel wat.

1985 - 1990

1985, de eerste elfstedentocht na de barre tocht in 1963. In 1985 niet strompelend door de sneeuwwallen bij een temperatuur van vele graden beneden nul maar wadend door het smeltwater bij een temperatuur vele graden boven nul en veel klúnen.

In april 1985 begon mijn carrière bij de Amsterdams gemeentepolitie. Als aspirant in opleiding kwam ik er al snel achter dat het geen vetpot was. Men had namelijk net eind 1984 het 'politieagent in opleiding' salaris afgeschaft en vervangen door een zakgeld van 250 gulden per maand. Tijd dus om lid te worden van de vakbond en deze vormen van onrecht te bestrijden. Het werd voor mij de Algemeen Christelijke Politiebond (ACP). Ook maakte ik politiek mijn keuze. Het werd het Christen Democratisch Appel (CDA).

Mijn eerste stappen op het medezeggenschapsterrein op de politieopleidingsschool, leidde al snel tot een botsing met de directeur. De evaluatie van de elfstedentocht 1985 leverde namelijk het beeld op dat alle Friese aspiranten waren thuis gebleven. Dit was, 'eens en nooit weer' volgens de directeur. Als Fries en elfstedentochtschaatser was dat bij mij tegen het verkeerde been. Mijn volstrekte naïviteit, dat je daar als klassenvertegenwoordiger, in het kader van de medezeggenschap, een andere mening over mocht hebben, resulteerde in de patstelling, 'dat zullen we nog wel eens zien'. Wel we zagen het in 1986. Het koste me bijna mijn verdere politieloopbaan. En dat terwijl het een ronduit frustrerende dag was die elfstedentocht 1986. Prachtig schaatsweer, schitterend ijs, nee de dag kon niet stuk, alleen…………. ik schaatste niet mee! Had ik maar lid moeten worden in 1985. Echter dat had ik niet bijtijds gedaan, met als gevolg een ledenstop. Zwart mee schaatsen vond ik onsportief, alhoewel het nog eens extra stak toen ik die avond een oude kennis tegenkwam die wel zonder kaart had geschaatst, zijn opmerking: '….Als we als Friezen al niet eens meer mee mogen schaatsen!' bleef hangen.
Maar ik mocht blijven en mijn politieopleiding verliep verder voorspoedig evenals mijn hobbyactiviteiten binnen de vakbond. Van bestuurslid van het landelijke secretariaat jongeren van de ACP werd ik begin 1987 lid van het Amsterdamse afdelingsbestuur. Eind 1987 werd ik voorzitter van datzelfde bestuur.
In 1988 liepen de spanningen over de arbeidsvoorwaarden bij de politie hoog op, resulterend in een landelijke politiestaking eind 1988. Een staking waarbij ik woordvoerder was namens de gezamenlijke Amsterdamse politiebonden. Ik had de smaak van het vakbondswerk behoorlijk te pakken en toen ik in de loop van 1989 werd benaderd om te solliciteren naar de functie van districtsbestuurder voor de Hout- en Bouwbond CNV in Noord-Holland, greep ik die kans met beide handen aan. Ondertussen was ik, als afdelingsbestuurslid, binnen het CDA actief bezig met de voorbereidingen voor de verkiezingen in een nieuwe Amsterdamse deelgemeenteraad.

1990 - 1994

Districtsbestuurder voor de Hout- en Bouwbond CNV. Van mijn hobby mijn werk gemaakt en ... door het toetreden tot de vrijwillige politie in Amsterdam, toen nog reservepolitie, maakte ik ook van mijn werk mijn hobby. Gelijktijdig zette ik mijn eerste schreden op het politieke terrein. Als lijsttrekker voor het CDA kwam ik, na de gemeenteraadsverkiezingen in 1990,

in de eerste stadsdeelraad van het Amsterdamse Westerpark. Wat het vak van vakbondsbestuurder betrof, werd ik meteen na aantreden geconfronteerd met de toen grootste bouwstaking in de Nederlandse geschiedenis. Als enthousiast bestuurder moest ik bij het plat leggen van bouwwerken worden afgeremd, de omvang van de staking groeide te snel!

Aan alle goede stakingen komt een eind, zo ook aan de bouwstaking. Ik kwam er achter dat er binnen die sector constructief kon worden samengewerkt. In de tachtiger jaren was de werkgelegenheid in de bouw fors teruggelopen, in de negentiger jaren werd er door werkgevers en werknemers in de bouw een sectoraal werkgelegenheidsinitiatief opgetuigd. Samen zorgen voor meer kwalitatief goede werknemers in de bouwsector, zo zou ik het streven willen omschrijven. Als vakbondsbestuurder werd ik lid van het regionale bestuur in Noord Holland. Na het vertrek van FNV collega Louis Groen naar het federatiebestuur van de FNV begin 1991, mocht ik de voorzittershamer van het Noord-Hollandse bouwvakwerk bestuur overnemen.

Politiek bedrijven in de stadsdeelraad Westerpark was een hobby die ik naast mijn werk met veel plezier uitvoerde. Het combineerde bovendien goed met mijn andere hobby, die van vrijwillig politieagent, in dezelfde buurt. Als agent maak je de ontsporingen in onze samenleving, op straat maar ook bij de mensen thuis, van heel dichtbij mee. Een leerzame praktijk waar ik in de politiek nog steeds voordeel van heb.

1994 - 2001

1994, kandidaat voor de Amsterdamse gemeenteraad, politiek dat leek me wel wat. Teleurgesteld over de 6e i.p.v. de 4e plek op de kandidatenlijst. Dan het CDA verkiezingsdebacle. Niet alleen bij de landelijke verkiezingen verloor het CDA veel zetels ook in Amsterdam liep de invloed van het CDA verder terug. Nog maar 3 zetels waren er te verdelen. Ik blij dat ik niet de kandidaat op nummer vier was! Bovendien was ik er vanaf dat moment van overtuigd dat je in de politiek geen carrière moet willen plannen.

Maar er was meer dan werk en hobby. Ook in de relationele sfeer moesten er beslissingen genomen worden. Om een jarenlange LAT-relatie met een Friese deerne, een bestendiger karakter te geven moest er een keuze worden gemaakt voor de woonprovincie. Het werd Fryslân. Een sollicitatie bij collega CNV bond, de toen nog Industrie- en Voedingsbond (later CNV BedrijvenBond), leverde standplaats Drachten op. Het droomhuis werd gevonden in de weidse omgeving van Jubbega. Het huisje-boompje-beestje-feestje kon beginnen. Bomen stonden er genoeg en de kippen en katten zaten bij de over te nemen roerende zaken. De rest van de veestapel ontwikkelde zich voorspoedig. Het bleek bovendien een prachtige stek voor een groot huwelijksfeest in een feesttent. Op 21 oktober 1994 trouwde ik er met Ymy Siet Anema.
Ook in Fryslân bleef de politiek trekken. In de loop van 1995 werd ik lid van de activiteitencommissie van CDA Heerenveen.
In 1996 werd ik op 16 april 's avonds laat uit het overleg voor de ZuivelCAO gepiept, thuiskomen! 17 april 1996 werd ik vader van een gezonde dochter, Anna Siet.
In hetzelfde jaar werd ik voorzitter van de activiteitencommissie van het Heerenveense CDA. Eind 1996 begon het te vriezen, als meelotend elfstedentocht schaatser was ik voor de zoveelste keer op rij uitgeloot. Maar de woorden '…als we als Friezen al niet eens meer mee mogen schaatsen!' wonnen het. In 1997 schaatste ik mijn tweede elfstedentocht, een echte deze keer, koud en met veel tegenwind.
In 1998 mocht ik als tweede kandidaat op de CDA lijst, meedoen aan de gemeenteraadsverkiezingen. Raadslid en voorzitter van de CDA fractie in de gemeenteraad van Heerenveen was het vervolg.
Op 15 juli 1998 werd ik opnieuw vader, deze keer van een gezonde zoon, Marten Wytze.

Het werken bij de CNV bedrijvenbond was de kennismaking met diverse bedrijfstakken. Ik begon in de combinatie Landbouw, Metaal en Chemie en kwam uiteindelijk terecht in het voedingssegment waar ik vooral verantwoordelijk werd voor de vlees- en vissector en voor de zuivel. Onderhandelen over arbeidsvoorwaarden, ondernemingsraden begeleiden, leden en kaderleden bijstaan, sociale plannen afsluiten. Een hectisch en zeer afwisselend bestaan, eigenlijk een vak of zelfs roeping, te mooi om ooit mee te stoppen. Toch denk je daar als jonge ambitieuze bestuurder wel eens over na. Dat nadenken moest eind 2000 worden versneld, toen ik werd benaderd voor de functie van Manager Personeel- en Organisatie Productie voor Frico Cheese. Een overstap naar een 'gewone' functie in het bedrijfsleven, bovendien een overstap naar de 'andere' kant van de tafel. De zin in een nieuwe uitdaging, het tegemoet komen aan mijn voorwaarde voor een vierdaagse werkweek, maar vooral ook de bereidheid om in mij te investeren trok mij over de streep. Het jaar 2000 werd afgesloten met een wel heel bijzonder sinterklaascadeautje. Op 5 december werden we verrast met de geboorte van onze dochter Elske Richt.

2001 - 2003

De zakelijke kant van het bedrijfsleven kende ik al, dat onderdeel van mijn nieuwe functie het sluiten van een aantal productielocaties zou worden, mocht geen verrassing zijn. Dat die eerste sluiting zich al na enkele weken aandiende en bovendien ook nog eens binnen zes weken gerealiseerd moest worden, was wel een verrassing. De locatie Winterswijk sloot haar deuren, binnen acht maanden hadden alle 64 werknemers een andere werkplek gevonden. De aankondigingen van sluitingen van de kaasproductielocaties Bergum en Olterterp volgden.

Ondertussen werd er binnen het CDA al weer hard gewerkt aan de kandidaatstelling voor de verkiezingen in 2002. Ik werd lijsttrekker van de CDA lijst voor de gemeenteraad Heerenveen. Met de wetenschap dat je in de politiek geen carrière moet willen plannen was ik ook beschikbaar voor een Tweede Kamerzetel. Plek 46 op de landelijke CDA lijst leverde het relaxte gevoel op dat ik mij helemaal kon richten op mijn werk bij de Frico en tegelijk politiek mocht blijven bedrijven in het levendige Heerenveen. Een onverwachte verkiezingsuitslag leverde echter een totaal ander beeld op. Een 'onverkiesbare' plek leverde plotseling de plek op van eerste reserve. Bovendien met het CDA als grootste partij lag regeringsdeelname voor de hand. Wel niet zo gepland, maar de carrière in de politiek leek er dan toch van te komen. Na slechts anderhalf jaar afscheid nemen van Frico Cheese en de kabinetsformatie afwachten.
Het vervolg is bij velen bekend, eind juli 2002 beëdigd als lid van de Tweede Kamer der Staten Generaal. Begin september 2002 ondergedompeld in het Haagse vergadercircuit, een Prinsjesdagspektakel, maar veel belangrijker 25 september, vader van dochter Sybrit Atty.
Het vervolg was hectisch, het overlijden en de indrukwekkende begrafenis van Prins Claus en dan de onvermijdelijke val van het Kabinet Balkenende I.

De activiteiten van een Tweede Kamerlid beginnen ondertussen niet alleen te wennen maar blijken ook nog eens goed te bevallen. Het is een bijzonder hectisch en enerverend bestaan. Nooit een saaie dag en zelfs met de Nederlandse taal valt het mee in Den Haag. Het blijkt dat ik me bij stemmingen niet eens meer hoef te 'ferbrekken', het 'tegen' mag ook uitgesproken worden als 'tsjin' en het 'voor' wordt ook met 'foar' goed begrepen.

De uitslag van de verkiezingen op 22 januari 2003 zijn inmiddels bekend. Met 44 zetels voor het CDA ook voor mij een rechtstreekse herverkiezing. Het jaar 2003 kan dus eigenlijk niet meer stuk.

2003 – 2006

De uitslag van de verkiezingen in 2003 vond ik duidelijk. Er moest een CDA – PvdA Kabinet komen. Tot mijn verbijstering kwam dat er niet. Het werd de formatie CDA – VVD – D66. In 2003 kreeg ik ook te maken met een gewetensvraag. Wel of geen specifiek pardon voor asielzoekers die al jaren in onzekerheid verkeren over hun verblijfsstatus. Het was voor mij volkomen duidelijk, voor een groot specifiek deel schoon schip maken en vervolgens zorgen dat je achterstanden voorkomt. De CDA fractie was echter nog niet zover. Tegen elke vorm van pardon, slechts de discretionaire bevoegdheid van de minister zou kunnen leiden tot een pardon op individuele basis. Andere fracties dachten daar anders over en kwamen met eigen moties. Moties waar ik het principieel mee eens was. Ik steunde ze en maakte mij daarmee niet echt populair bij mijn CDA collega's.

Ondertussen vonden ook de provinciale verkiezingen plaats. Met als gevolg dat collega Theo Rietkerk werd gevraagd gedeputeerde te worden in zijn provincie Overrijssel. Hiermee kwam het door mij gewenste woordvoerderschap politiezaken vrij. Er ging nog wel een behoorlijk robbertje vechten aan vooraf, politiezaken zijn in trek als woordvoerderschap. Maar uiteindelijk kwam ik toch als winnaar uit de bus en mocht ik mij storten op het politiebeleid. Een hele leuke ervaring om het beroep dat ik ruim negen jaar heb uitgeoefend nu eens van een andere, beleidsmatige kant te bekijken. Het betekent ook veel diensten meedraaien, actief meedoen met trainingen en veel gesprekken met politiemensen uit alle geledingen.

2003 wordt politiek ook een lastig jaar. De CDA fractie gaat onder stringente voorwaarden akkoord met een specifiek pardon voor asielzoekers. Resultaat een pardonregeling voor ongeveer 2500 nog niet uitgeprocedeerde asielzoekers. De VNG (Vereniging Nederlandse gemeenten) pleit voor een variant die zou gelden voor ongeveer 8000 asielzoekers. Mijn hart gaat naar de VNG variant maar ik vind de verschillen in aantal geen principiële afweging en steun de Kabinetsvariant. Achteraf natuurlijk een foute keuze. Als het kabinet zo verstandig was geweest de VNG variant over te nemen dan was er veel meer draagvlak geweest voor het kabinetsbeleid op dit belangrijke beleidsterrein. Voor het uiteindelijke resultaat zou het bovendien weinig hebben uitgemaakt. Kortom een gemiste kans.

 

Natuurlijk bestaat het leven niet enkel uit politiek. Op 23 januari 2005 wordt zoon Hylke geboren. Daarmee is het gezin Algra wel compleet. Met in totaal 5 kinderen ben je tegenwoordig een opvallend groot gezin. Vroeger was dat heel anders dan was 5 kinderen echt geen uitzondering. Het maakt in ieder geval een mooi plaatje bij de jaarlijkse Flaayel festiviteiten in Oudehorne. Oude tijden herleven dan en wij doen natuurlijk in historische kleren mee.

 

Natuurlijk word ik voor het anders stemmen dan de rest van de fractie op het matje geroepen. Ik beloof fractievoorzitter Maxime Verhagen er geen gewoonte van te maken maar het ook niet volledig uit te sluiten voor de toekomst.

 

Twee jaar later, in april 2005, ben ik het principieel oneens met het compromisstandpunt van de fractie omtrent de Wet op orgaandonatie. In het verleden was de CDA fractie voor een actiever donorbeleid. Onder goeie voorwaarden zou het mogelijk moeten zijn om donor te zijn tenzij je hebt aangegeven geen donor te willen zijn. Als er een amendement van die strekking aan de orde komt tijdens de stemmingen krijgt het ook mijn steun. In Den Haag ligt het anders stemmen dan je eigen fractie ontzettend gevoelig. Er wordt dan ook veel minder gekeken naar de honderden moties en amendementen waarbij ik hetzelfde heb gestemd als de CDA fractie en veel meer naar de twee uitzonderingen. Het levert een negatief beeld op van de Tweede Kamer. Een beeld van enkel fractiediscipline i.p.v. kritische volksvertegenwoordigers met een vrije wil.

Het betekent in de praktijk ook dat er vaak een beeld ontstaat van coalitiepartijen enerzijds en oppositiepartijen anderzijds terwijl het werkelijke beeld vaak veel genuanceerder ligt. Maar ja als het gaat om beeldvorming, en daar gaat het in de Haagse politiek bijna altijd over, dan is er weinig ruimte voor nuance. Ondertussen vragen steeds meer Nederlanders zich af waar we hier in Den Haag mee bezig zijn. Velen vragen of ik daar nog langer aan mee wil doen. Het antwoord is volmondig ja. Maar dan wel gesteund door de kiezers. Reden dat ik bij de Tweede Kamerverkiezingen op 22 november 2006 de kiezers oproep een voorkeurstem op mij uit te brengen. Het hokje voor mijn naam rood te kleuren. Als ik in staat ben om minimaal een kwart van de kiesdeler te halen oftewel ongeveer 16.000 stemmers aan mij te binden, kom ik op grond van de Kieswet rechtstreeks in de Tweede Kamer. Met die basis wil ik graag nog vier jaar als kritisch volksvertegenwoordiger een volgend Kabinet controleren. Mijn motto voor de komende verkiezingen is intussen bekend. Kies ’n Fries, Rendert Algra. Natuurlijk om Friezen nadrukkelijk uit te nodigen hun stem op mij uit te brengen maar ook al die niet-Friezen die mijn kritische houding de afgelopen jaren hebben weten te waarderen roep ik nadrukkelijk op hun stem op mij uit te brengen.

  Kies ’n Fries

 

2007 - 2012

 

Leven na Politiek

Ruim 10.500 voorkeurstemmen bij de Tweede Kamerverkiezingen van november 2006 waren niet voldoende voor een rechtstreekse plek in de Tweede Kamer. Ik wordt 'wachtKamerlid'. Van een druk 'veel van huis' bestaan wordt ik van de ene dag op de andere 'huisman' met een ' veel thuis' bestaan. Wel even wennen en zoeken naar een nieuwe balans.

 

Kort daarna wordt ik door de voorzitter van het CDA Fryslân, Pé Miedema, gevraagd om als potentieel stemmentrekker als lijstduwer mee te doen aan de Statenverkiezingen van maart 2007. Er volgt overleg met het CDA bestuur omdat men van mening is dat ik ook bij voldoende voorkeurstemmen mijn zetel niet hoef te aanvaarden. Ik maak heel duidelijk een dergelijke insteek te beschouwen als kiezersbedrog. Het bestuur legt zich neer bij die zienswijze. 

Als ik bij de Statenverkiezingen ruim 6000 voorkeurstemmen krijg betekent het, dat ik nagenoeg de hele kiesdeler binnenhaal terwijl 25% voldoende was geweest. Vriend en vijand erkennen bovendien dat de extra 'Algra-stemmen'  ervoor zorgen dat het CDA in Fryslân nipt de grootste partij blijft.

 

Statenlid en eigen bedrijven

Gebruik makend van mijn jarenlange politieke ervaringen zet ik mij met nieuwe energie in voor het Statenlidmaatschap. Als gezin zetten we onze eerste schreden in showbizland. Dochter Anna Siet doet met een familieteam mee aan het nieuwe NCRV programma ROOTZ. Het programma blijft maar één seizoen op het scherm. Dan is het nieuwe RTL4 programma 'Ik Hou Van Holland' een betere succesformule. Sommigen zullen zeggen dat, dat komt door de fantastische presentatie van Linda de Mol. Wij houden het op het schitterende decor dat vooral wordt gevuld door 60 CNAL Kunstkoeien. Het bedrijf CNAL Fryslân Promotor dat ik in 2000 met goede vriend Siemen Cnossen heb opgestart. CNAL bv verkoopt en verhuurt levensechte kunstkoeien, paarden, varkens, geiten etc.

 

 

Daarnaast begin ik een eigen bedrijf met de naam 'Spegel'. Het Friese woord voor spiegel. Het bedrijf wil ondernemers en managers een spiegel voorhouden als het gaat om de verhouding die zij hebben met hun werknemers en ondernemingsraadsleden. Het is een uitvloeiselen van mijn ervaringen als vakbondsbestuurder en manager HRM. Het blijkt lastig om er met dat smalle product tussen te komen op de arbeidsmarkt. Vakbond en HRM verleden lijken al te ver achter mij te liggen. Mensen zien je als oud-Tweede Kamerlid. Het betekent dat ik meer opdrachten krijg die te maken hebben met lobby werkzaamheden richting landelijke bestuur en politiek dan opdrachten op het HRM terrein.

 

Opnieuw Kamerlid

In 2009 zijn de verkiezingen voor het Europese Parlement. Tweede Kamerlid Wim van de Camp wordt lijsttrekker voor het CDA en verlaat de Tweede Kamer. Ik mag mijn loopbaan als landelijk volksvertegenwoordiger voortzetten. Ik wordt woordvoerder ICT, defensiematerieel en mag het wetgevingsproces rond invoering van de WABO behartigen, waarin nu eindelijk eens een versimpeling van bouw- en milieuwetgeving wordt beoogd. Een minder in het oog springende portefeuille dan het politiewoordvoerderschap dat ik in mijn eerste periode als Kamerlid mocht invullen. De combinatie Den Haag - Leeuwarden lijkt lastig vol te houden. Bovendien is het CDA tegen dubbele volksvertegenwoordigersfuncties. Voor deze keer besluit ik een keer in de pas te lopen. Ik trek mij terug als Provinciaal volksvertegenwoordiger en stort mij weer helemaal op het Haagse werk.

 

Vakbond De Unie

Begin 2010 breekt gebrek aan Chemie het CDA-PvdA-CU Kabinet op. Ik maak voor de derde keer de val van een Kabinet Balkenende mee als Tweede Kamerlid. Ondanks het feit dat ik graag nog een periode door wil als Tweede Kamerlid wacht ik mijn lot niet af. Ik ga actief solliciteren. Vlak voordat mijn laatste Kamerperiode erop zit wordt ik benoemd tot voorzitter van vakbond De Unie. Bij mijn vertrek uit de Kamer wordt ik benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Thuis vieren we dit met een 'echt' Ridderfeest.

Ridder Rendert

 

Een vereniging met rond de 70.000 leden die lid is van de vakcentrale MHP. Een mooie functie waarin ik mijn ervaringen op de terreinen vakbond, HRM en politiek goed kan gebruiken. Als de FNV bonden en federatie bestuur elkaar op het pensioendossier onvoldoende tegemoet kunnen komen komt de vraag over de toekomst van de Nederlandse Vakbeweging eind 2011 nadrukkelijk aan de orde. Een kwartiermakers commissie onder aanvoering van PvdA Tweede Kamerlid Jetta Klijnsma gaat aan de slag om met een nieuw concept te komen. Ik ben van mening dat wij als Unie niet aan de kant moeten blijven staan. Willen we in de toekomst een sterke vakbeweging dan zullen FNV, CNV en MHP meer de handen ineen moeten slaan. De Nederlandse vakbeweging zal zich anders moeten organiseren. Als brede vakbeweging een eenduidig overkoepelend geluid laten horen. De pluriformiteit tot uiting laten komen in het middenstuk van de organisatie. Met respect en ruimte voor ideologische verschillen. Terwijl aan de onderkant van de nieuwe organisatie de dienstverlening efficiënt en effectief georganiseerd wordt. Daar geen zaken dubbel en driedubbel doen maar het beste resultaat neerzetten voor werknemers die 'de bond' nodig hebben. Het gaat mijn dagelijks bestuur binnen De Unie te snel. De Unie kan het prima alleen. Een verschil van inzicht dat eind april 2012 resulteert in mijn vertrek als voorzitter van de Unie.

 

VakbondZL

Ik besluit om mij nu echt voluit te storten op het ondernemerschap. Maar wel op een terrein waar mijn hart en ervaringen liggen. Belangen behartigen van anderen. Het resulteert per 1 juni 2012 in VakbondZL. Een vakbond nieuwe stijl. Een vakbond zonder individuele leden. Een netwerk organisatie die zich richt op samen bouwen. Bouwen aan goede collectieve arbeidsvoorwaarden. Een aantal werkgevers in de flexbranche gelooft ook in het bouwen aan goede structurele arbeidsvoorwaarden voor flexwerkers. De NVUB, de Nederlandse Vereniging voor Uitzend en Bemiddelingsbedrijven vraagt mij onafhankelijk, toezichthoudend voorzitter te worden en een actieve bijdrage te leveren aan een nieuwe cao. De ContinuFlex cao. De ContinuFlex cao ziet er goed uit. Het uitgangspunt is dat flexibele werknemers, die dat werk structureel, continu, uitvoeren ook een continu, vast, contract krijgen aangeboden. Het lijkt tegenstrijdig in een maatschappij waar lossere dienstverbanden de nieuwe norm lijken te worden. Maar is dat m.i. niet. Flexibiliteit kent op meerdere fronten een prijs. Dan is het eigenlijk heel logisch dat de nieuwe ruimte juist weer gezocht kan worden in nieuwe vaste verbanden. Als politiek, bestuur en sociale partners dat ook in gaan zien dan zie ik een belangrijke toekomst voor de ContinuFlex cao. Ondertussen ga ik door met bouwen aan VakbondZL en nog een aantal initiatieven die ik in mijn kop heb zitten. Deze ontwikkelingen kun je volgen op deze website.

 

 2013 - 2017

In 2013 neem ik samen met loopbaanbegeleider Roeland Doornbosch het initiatief voor een bijzonder loopbaan begeleidingsbedrijf. Het is een bureau voor politici. Onder de naam LoopbaanNaPolitiek begeleiden we oud Wethouders, Burgemeesters, Waterschapsbestuurders en Tweede Kamerleden naar nieuwe banen en functies. Met veel inzet en creativiteit slagen we erin om in ruim twee jaar tijd en marktaandeel van 15% te realiseren. De organisatie groeit, waarbij we ervoor kiezen om coaches en partners aan te trekken die zelf ook ervaring hebben in de politiek. Door onze gerichte aanpak hebben we een hoog slagingspercentage. Een mooie verdienste want in tegenstelling van wat velen denken is het voor oud-politici vaak helemaal niet zo makkelijk om na hun politieke loopbaan weer aan de slag te komen.
We zijn landelijk bovendien het enige onafhankelijke 

bureau dat niet verbonden is als prefert suplier aan één van de administratie kantoren. Ons streven is om in deze bijzondere niche van loopbaanbegelei

ding een marktaandeel van 25% te realiseren en onze professionaliteit verder uit te bouwen. We denken daarbij vooral aan gerichte post HBO trainingen en opleidingen voor onze kandidaten.
Naast mijn activiteiten voor LoopbaanNaPolitiek ben ik als vrijwilliger actief voor de BFVW, Bond Friese VogelWachten. De bond heeft 111 leden bestaande uit zelfstandige wachten. Deze wachten hebben in Fryslân ongeveer 23.000 leden. Bovendien zijn rond de 4000 van die leden actief als nazorger en nestbeschermers. De bond zet zich vooral in voor de kwetsbare weidevogels. Uitgangspunt is daarbij het zogenaamde wise use principe. Het genieten doen veel van de 4000 vrijwilligers door het zoeken en rapen van de eerste kievitiseieren. Een onschuldige vorm van genieten waarbij slechts een beperkt aantal eieren mag worden geraapt. Rond de 6000. De invloed op de vogelstand is daarmee te verwaarlozen. Ik wordt in 2013 voorzitter van het hoofdbestuur. Door juridisch getouwtrek komt het rapen van kievitseieren in het gedrang. Sinds 2015 mogen er geen eieren meer worden geraapt.
In 2014 keer ik ook weer een klein beetje terug bij de politie. Deze keer niet in de functie van agent of als politicus die het beleid mag maken maar als onafhankelijk lid van de klachtencommissie voor de politie Noord-Nederland. Als commissie adviseren we over klachten die jegens de politie worden ingediend. Vaak betreft het klachten die betrekking hebben op de bejegening door politiemensen. De verscheidenheid van de klachten is groot. Dat maakt de functie van lid van de klachtencommissie ontzettend interessant. Ik begin januari 2014 als plaatsvervangend voorzitter en per 1 september 2017 ga ik door als voorzitter.